نشانه ‏هاى دوستان خدا
رسول خدا - صلّى الله عليه و آله و سلم - در اوصاف بنده حقيقى خدا فرمود:
«هو أن يكون طاعةُ الله حلاوته و حبُّ الله لذّته و الی الله حاجته و مع الله حكايته و على الله اعتماده و حسن الخلق عادته و السّخاوة حرِفته و القناعةُ مالَه والعبادةُ كسبُه و التقوى زادُه و القرآنُ حديثُه و ذكرُ الله جليسُه و الفقرُ لباسُه و الجوعُ طعامُه و الظّمأُ شرابُه والحياءُ قميصُه و الدنيا سِجنُه والشيطانُ عدوُّه و اللهُ حارسُه و الموتُ راحتُه والقيامةُ نزهَتُه و الفردوسُ مسكنُه»
 

با توجه به اين حديث شريف مى‏ توان نشانه ‏هاى دوستان خدا را چنين بر شمرد:
1- لذت‏ها و شيرينى ‏هاى زندگى آنان، طاعت و عبادت و محبت الهى است. لذت عبادت از هر لذت ديگرى چون شهوت، رياست، علم و معرفت و مانند آن برايشان لذيذتر است و شيرينى آن از هر شيرينى و خوشى عميق‏تر است؛ به همين خاطر است كه مى‏ گويند و پيوسته طلب مى ‏كنند كه:
«الهى أذقنى برد عفوك و حلاوة ذكرك و شكرك»؛ محبوب من، خنكى بخشش و شيرينى ياد و سپاست را به من بچشان.
 «الهى أذقنى حلاوَة عبادتك»؛ شيرينى بندگى‏ ات را به من بچشان .
«الهى أذقنى حلاوة مناجاتك»؛ شيرينى نجواى با تو را به من بچشان .
 «الهى من ذاالذى ذاق حلاوة محبتك فرام منك بدلا»؛ پروردگارم! كيست كه شيرينى محبت تو را چشيده باشد و غير تو را خواهد.
«الهمّ ارزقنا حلاوة الايمان»؛ بارالها! شيرينى ايمان را روزى ما بگردان .
 «وارزقنى فيه حلاوة ذكرك»، شيرينى يادت را نصيبم ساز.
 «متعَّنا بلذيذ مناجاتك» ؛ با نجوايت كاميابم فرما .

2- نيازشان به خداست و رفع نيازشان از اوست ؛ از غير هيچ نطلبند. هم از او طلب كنند و هم از او وسيله روايى طلب و حاجت خويش طلبند. اگر كارشان در دست ديگران باشد، اگر چه به ظاهر از آنان انجام آن را مى‏ خواهند، ولى در واقع از خدا مى ‏خواهند كه كارشان را به دست آن بنده خود به انجام رساند؛ اگر انجام شد، خدا را سپاس گويند و اگر نشد، از كسى شكايتى ندارند.
 3- توكّل و اعتماد بر خدا
 4- حسن خلق
 5- سخاوت
 6- قناعت
 7- عبادت
 8- تقوى
 9- تلاوت قرآن
10- ذكر
11- تحمل فقر، گرسنگى و تشنگى
12- حياء
13- دشمنى با شيطان
14- مرگ راحتى آنان است
15- دنيا زندان آنان است
16- جز از خدا از هيچكس ترس ندارند.

17- خدمت به بندگان خدا. «ياداوود! اذا رأيت لى مريداً (طالباً) فكن له خادما.»

18- شب زنده دارى
19- مردم از آن‏ها آسوده ‏اند؛ چنان مشغولند كه فرصتى نمى ‏يابند تا در زندگى ديگران سرك بكشند و زندگى پنهانى ديگران را آشكار سازند. آن قدر از خود براى گفتن و چاره جويى كردن دارند كه به گفتن از زندگى ديگران نمى‏ پردازند. به فرموده امير مؤمنان (صلوات الله عليه): «انّ المومن من نفسه فى شُغلٍ والنّاس منه فى راحَة»؛ مردم از سوى او احساس ضرر و خطر نمى ‏كنند.
20- مؤمنان و دوستان خدا عزيز و سر بلند و در عين حال متواضع و فروتنند، ولى هرگز خوار و زبون نيستند. خدا هرچه براى دوستانش بخواهد، خوارى نمى‏ خواهد.ممكن است به دست افراد دون پايه و پست كشته شوند، ولى با سر بلندى كشته مى ‏شوند.
امام صادق (عليه الصلاة والسلام) فرمود: «انّ الله عز وجل فوَّض الى المؤمن أموره كلها و لم يفوض اليه أن يكون ذليلا؛ أما تسمع الله تعالى يقول: و لِلّه العزّةُ و لرسوله و للمؤمنين، فالمؤمنُ يكون عزيزا و لا يكونُ ذليلا ثم قال: ان المؤمن أعزُّ من الجبل، يستفلُّ منه بالمَعاول و المؤمنُ لا يستفلُّ من دينه شى‏ء.»
 خداى متعال كارهاى مؤمن را به او واگذار كرده است تا هر چه خواهد انجام دهد، ولى او را مجاز نگذاشته است كه خوارى پذيرد. مگر نشنيده‏ اى كه خداوند فرمود: عزت و سر بلندى از خدا و رسول خدا و مؤمنان است. از اين رو مؤمن عزيز است نه ذليل. آن گاه فرمود: مؤمن از كوه سخت‏تر است، چون از كوه مى ‏توان با كلنگ چيزى جدا ساخت و آن را تراشيد، ولى از دين مؤمن هيچ چيز نمى ‏توان جدا ساخت .

 امام صادق (صلوات الله وسلامه عليه) فرمود: «من رَوى على مؤمنٍ دواية يُريدُ بها شَينه و هَدمَ مرّوتهِ يسقُطُ من أمين النّاس، أخرَجه الله عزوجل من ولايته الى  ولاية الشيطان»؛ كسى كه چيزى از مؤمنى را براى ديگران بازگو كند تا او را خوار سازد و شخصي‏تش را تخريب كند تا از چشم مردم فرو افتد، خداوند او را از ولايت خودش بيرون مى ‏سازد و به ولايت شيطان مى ‏سپارد.
 عزت وسر بلندى مؤمن چنان اهميت دارد كه هر كارى كه بدان آسيب رساند، كارى شيطانى است و سبب بيرون شدن از رحمت الهى مى ‏شود و به لعنت ابليسى گرفتار مى ‏سازد .